هوا سوز داره، لباست کمه
منو تن کن و تو خیابون بیا

تو از آسمونی، خدا شاهده
مثل برف های زمستون بیا
هوا سوز داره مثل قلب من
که با خوندنم گریه سر میکنی

تو از آسمون و با گریه هات
زمین و زمانم رو تر میکنی
به چتری موهای لختت قسم
یکی چتر میخواست دستم بده

خیانت نکردم به بارون و تو
ببین خیس خیسم، خدا شاهده

خدا شاهده …

به غمهای من تا میخندی میگم
خدا لازمه گاهی هم غم بده

خدا با تو غم داده، بی تو ولی
الهی خدا بی تو مرگم بده…
هوا سوز داره لباست کمه
به چتری موهای لَختت قسم

منو تن کن و غم به جونم بریز
به روزای آسون و سختت قسم
به چتری موهای لَختت قسم
یکی چتر میخواست دستم بده

خیانت نکردم به بارونو تو
ببین خیس خیسم خدا شاهده
خدا شاهده …

چه دنیای عجیبه این که دلم تو رو میخواد
دل تو با کس دیگس دوست نداره منو زیاد

یکی تو زندگیته و بودن من اضافیه
گاهی میپرسی حالمو همین که باشم کافیه

فرض کن که هیشکی اسممو کنار اسمت نیاورد
فرض کن تو این بازی یکی نفهمید و اون یکی برد

بد نیست اگه فکر منو بیرون بریزی از سرت
شاید میخوای بهم بگی دیگه نیام دورو برت

خیلی چیزا هست که دیگه نیمه تموم مونده حالا
خیلی چیزا رو نمیشه بهش بگی یه اشتباه

فرض کن که هیچ وقت من و تو هیچ جای دنیا مانشد
فرض کن که هیچ صبحی چشام تو چشمای تو باز نشد

فرض کن که هیشکی اسممو کنار اسمت نیاورد
فرض کن تو این بازی یکی نفهمید و اون یکی برد

بد نیست اگه فکر منو بیرون بریزی از سرت
شاید میخوای بهم بگی دیگه نیام دورو برت

کم کم واسه ترانه هات واسه تموم لحظه هات
به فکر قافیه های تازه باشی بد نیست

پس می کشم پامو از این مثلث
قلب تو راه قلبمو بلد نیست

 

 

 

من که می میرم، چرا با عشق و با ایمان نمیرم
تا برای سر زمینم، میهنم، ایران نمیرم

آرزو دارم شود خاک وطن آرامگاهم
تا میان کشوری بیگانه سر گردان نمیرم

هر وجودی دیر و زود ای میهنم میرد ولی
با تو پیمان بسته ام جز بر سر پیمان نمیرم

من که می میرم چرا با عشق و با ایمان نمیرم
تا برای سر زمینم، میهنم، ایران نمیرم

ایــــران ای سـرای مـن
خـاکـت طـوطیــای مـن

جاویــــدان بهشت مـن
عشقت کیمیـــای مـن

ای سـرزمیـن بیــــکران
ای یــادگـار عــاشقــان

ای خفتـه در میـان تــو
در قــلب مهــربــان تــو

هــزاران شهیـد بی گنــاه نــوجــوان
هزار عاشق گذشته در رهت ز جان

ایــــران ای سـرای مـن
خـاکـت طـوطیــای مـن

جاویــــدان بهشت مـن
عشقت کیمیـــای مـن

ای تخت جــاودان جــم
ای ارگ بیکـــــران بــــم

همچو هگمتـان پـایـدار
همچو بیستون استوار

خاک عاشقان بی قرار
ای دیــار مهــر و افتخـار

آن دم که مــــرا مــــی زده بـر خـــاک سپــارید
زیـــــر کفنــــــم خمــــــره ای از بـــــاده گذاریـد
تــــا در سفـــــر دوزخ از ایــن بــــــاده بنوشـــم
بـــــر خــاک مـن از ساقــــه انگـــــور بکــاریــــد

آن لحظـــه کــه بـا دوزخیــــان کنـــــم مـــلاقات
یک خمـــره شـــراب ارغـــوان بــرم به سوغات
هرقدر که در خاک ننوشیدم از این باده صافی
بنشینـــــم و بــــا دوزخیـــــــان کنـــم تــــلافی

جــز ساغـــر و پیمانــــه و ساقـــی نشنـاسـم
بــر پــایـــه پیمانــه و شـادی است اســـاسـم
گر همچــو همــــای از عـطش عشق بسـوزم
از آتــــــــش دوزخ نــــهراســــــم نــــهراســـــم

بگو سرگرم چی بودی که اینقد ساکت و سردی
خودت آرامشم بودی خودت دلواپسم کردی

ته قلبت هنوز باید یه احساسی به من باشه
چقد باید بمونم تا یکی مثل تو پیدا شه

تو روز و روزگار من بی تو روزای شادی نیست
تو دنیای منی اما به دنیا اعتمادی نیست

سلام ای ناله ی بارون
سلام ای چشمای گریون
سلام روزای تلخ من
هنوزم دوسش دارم

سلام ای بغض تو سینه
سلام ای آه آیینه
سلام شبهای دل کندن
هنوزم دوسش دارم

نمیدونی تو این روزا چقد حالم پریشونه
دلم با رفتنت تنگ و دلم با بودنت خونه

خرابه حال من بی تو نمی تونم که بهتر شم
تو دستای تو گل کردم بزار با گریه پرپر شم

یه بی نشونم تو این خزون
منو از خودت بدون

یه بی بیقرارم یه نیمه جون
منو از خودت بدون