حوصله ندارم اما، همه ی قصه رو می گم
همه ی قصه رو حتی، اونجایی که دوست ندارم

بذار صحبت کنیم این بار، جای اینکه بنویسیم
راجع به دو جین سوالا، یه سه نقطه بدخیم

می دونم که دیگه مُردم، مرگ من موقتی نیست
این جواز دفن و کفنه، یه صدای لعنتی نیست

توی این بهبهه ی شک، وسط این همه بحران
خودمو گوشه ی آسفالت ، جا گذاشتم تو اتوبان

ژست بی خوابی و منگی، واسه من نگیر دوباره
کسی که جلوت نشسته ، عصبی و لت و پاره

من دیگه اصلا نمی خوام، تیغو رو رگم بِسُرَم
پایتخت دود و گوگرد، قهرمان قصه من

اگه عاشقت نبودم، پا نمی داد این ترانه
بی خیال بد بیاری، زنده باد این عاشقانه

خط موشک و تو دستت، نسل من خط کشی می کرد
واسه انفجار قلبت، شعر من خودکشی می کرد

جعبه جعبه استخونو، غم پرچمای بی باد
کودکیه نسل ما رو، به قرنطینه فرستاد

من با زندگیو و شعرم، یا با تو شوخی نداشتم
واسه تو شوخی بودیم ما، خیلی تلخه سرنوشتم

حالا هی غلط بگیر از، دیکته های نا نوشتم
یا که اوراق بهادار بده جای سرنوشتم

اگه عاشقت نبودم، پا نمی داد این ترانه
بی خیال بد بیاری، زنده باد این عاشقونه

بین این صدتا اتوبان، یه مسیر منحنی نیست
که کسی پشت سرم هی، نده فرمان واسه ایست

وقتی آژیرو کشیدن توی گوش لت و پارم
خودم عین بمب دستی، شعرمم شد انفجارم

یه نفر رو در و دیوار، خون خاطره می پاشه
یه نفر که میگه اینبار، بذار انگشتو رو ماشه

خیلی ساده نرسیدیم، سر صحنه واسه اجرا
انگاری که محض خنده، گرگه زد به گله ما

اگه چیزیو نگفتم توی خاطرم نمونده
متاسفم که ذهنم ، خاک قصه رو تکونده

تسمه ی دلم بریدو، من از اون دقیقه لالم
یه سری تصویر موهوم ، ساخته می شه تو خیالم

ببین این زخمای کهنه، دیگه پانسمان نمی شن
شدن عین تیر آخر ، وسط جمجمه من

منزوی شو توی قلبت، یاد کارون شب دجله
سر کوچه های بن بست، یاد حجله پشت حجره

بچه های خاک و بارون، یادته ریختن تو میدون
مادراشون پشت شیشه، پدراشون ته دالون

پس چرا با تو غریبست، نسل بی خاطره ی من
یادمون نیست که چه جوری، واسه همدیگه می مُردن

پاش بیفته باز دوباره، روی مغربت می بارم
باز توی منطقه ی مین ، دست و پامو جا می ذارم

اگه عاشقت نبودم، پا نمی داد این ترانه
بی خیال بد بیاری، زنده باد این عاشقانه

اسم پایتختو با خون ، می نویسم واسه یادداشت
تنها چیزی که تو دنیا، روی پاهام نگهم داشت

سر و ته کنم تو جاده، مقصدم تهش همین جاست
وسط برجای تهرون، ازدحام شعر و رویاست

می گذره این روزا از ما، ما هم از گلایه هامون
عادی می شن این حوادث ، اگه سختن، اگه آسون

توی پاییزه مجاور، وسطای ماه آذر
شد قرارمون که با هم، بزنیم به سیم آخر

یکی همیشه هست که عاشق منه
نگام که می کنه پلک نمی زنه
تنهاست خودش ولی تنهام نمی زاره
دریا که چیزی نیست عجب دلی داره

با گریه هام میاد غم هام و حل کنه
نزدیک میشه تا من و بغل کنه
از آسمون شهر خیلی پایین تره
درو که وا کنم خدا پشت دره

چشمام و بستم واز کنارش رد شدم
چشماش بسته تا نبینه بد شدم
هر کاری می کنم ازم نمی گذره
حسی که بین ماست از عشق بیشتره

نا مهربونی با دلم نمی کنه
به هیچ قیمتی ولم نمی کنه
یه قطره اشکم و که می درخشه باز
بهونه می کنه منو ببخشه باز

چشمام و بستم واز کنارش رد شدم
چشماش بسته تا نبینه بد شدم
هر کاری می کنم ازم نمی گذره
حسی که بین ماست از عشق بیشتره