دلم خونه از این تقدیر شوم، دنیا باهام بد کرده هر بار
غمم یه بغض دامن گیره که، زده فریادمو سد کرده هر بار
به چی دل خوش کنی، وقتی که درد، مثل یه سایه هر روز و هرشب همراهته
به کی تکیه کنی، وقتی که درد زخم رفیقا رو شونه هاته

به عمق درد من دقت کنی تنهاتر از قبلم عمیقا
دیگه کسی دلواپسم نیست
سفر درد منه دور از تو و تنهایی مطلق
چرا باید برم، کمرنگ شم، ای زندگی یعنی بسم نیست
به چی دل خوش کنی، وقتی که درد مثل یه سایه هر روز و هرشب همراهته
به کی تکیه کنی، وقتی که درد زخم رفیقا رو شونه هاته

یه روزی میخواستمت اما تو خودتو کشتی تو قلبم
هر جایی که برنده بودی کنار تو ذوقتو کردم
تورو میخواستم ولی بد کردی تو
چه جای بدی رابطه رو سرد کردی تو
به دلمم نیست دیگه برگردی تو …
من تورو مثل قبلنا نمیخوام قهرم کنی دنبالت نمیام
نه دیگه به هر دری بزنی من کوتاه نمیام
من تورو مثل قبلنا نمیخوام قهرم کنی دنبالت نمیام
نه دیگه به هر دری بزنی من کوتاه نمیام
بی نمکه دستم که اینه حالم من اگه خستم اگه بی خیالم
تو کاری کردی که پامو تو هیچ رابطه ای نذارم
تورو میخواستم ولی بد کردی تو
چه جای بدی رابطه رو سرد کردی تو
به دلمم نیست دیگه برگردی تو …
من تورو مثل قبلنا نمیخوام قهرم کنی دنبالت نمیام
نه دیگه به هر دری بزنی من کوتاه نمیام
من تورو مثل قبلنا نمیخوام قهرم کنی دنبالت نمیام
نه دیگه به هر دری بزنی من کوتاه نمیام

تو که این همه راز تو سرت از اونکه میدونه بترس
از اونی که از چشم تو حرفتو میخونه بترس
از سقفی که رو سرته که بهش میگی خونه بترس
از اونی که مدتیه با تو تو زندونه بترس
از اونکه فکر رفتنه اما نمیتونه بترس
اگه تورو میشناسه و باز با تو میمونه بترس
همون تو آتیشش یه روز تورو میسوزونه بترس
این چرخ گردونه بترس دنیا رو قانونه بترس
مسافر راهای دور آی ماهی آبای شور
اون سد سر ریزه غرور بعدش بیابونه بترس
بهشتی که ساختم برات زدی خزون شد سر راهت
بعدش زمستونه بترس دنیا رو قانونه بترس

تو با این همه نفرت تو دلت لبات که خندونه بترس
نا ممکنه موندن باهات از اون که میتونه بترس
از هرکی مثل خود تو میگرده حیرونه بترس
عین حقیقه تو حصار از اونکه بیرونه بترس
از اونکه کل زندگیش بعد تو ویرونه بترس
از جای پات رو هر دلی از اشک رو گونه بترس
از تو چه پنهونه یه درس دنیات که میزونه بترس

تو هر شهرِ دنیا؛ که بارون بیاد…
خیابونی، گم میشه؛ توو بغض وُ درد…
تو بارون؛ مگه میشه عاشق نشد؟!
تو بارون؛ مگه میشه گریه نکرد؟
مگه میشه بارون بباره؛ ولی دلِ هیشکی، واسه کسی تنگ نشه؟!
چه زخمِ عمیقی، تویِ کوچه هاست؛ که بارون، یه شهروُ به خون می کشه!

تو هر جای دنیا… یه عاشق داره؛
با گریه، توو بارون قدم میزنه!
خیابونا؛ این قصه رو می دونن…
رسیدن؛ سرآغازِ دل کنـــدنه…
هنوز تنهایی، سهمِ هر عاشقه…
چه قانونِ تلخی داره؛ زندگی!
با یه باغی؛ که عاشقِ غنچه هاست
چه جوری می خوای؛ از زمستون بگی؟

یه وقتا یه دردایی توو دنیا هست؛ که آدم رو از ریشه می سوزونه…
هر عشقی، تموم میشه و می گذره؛ ولی خاطره اش، تا ابد می مونه…
گاهی وقتا… یه جوری بارون میاد؛ که روح از تنِ دنیا بیرون میره!
یکی چترِ شادیشوُ وا می کنه…
یکی پشتِ یه پنجره می میره…
تو هر جای دنیا…
یه عاشق داره؛ با گریه، تو بارون قدم میزنه!
خیابونا؛ این قصه رو می دونن…
رسیدن؛ سرآغـازِ دل کنــدنه…
هنوز تنهایی، سهمِ هر عاشقه…
چه قانونِ تلخی داره؛ زندگی!
با یه باغی که عاشقِ غنچه هاست
چه جوری می خوای؛ از زمستون بگی؟

هوس بوی شمال و نمِ بارون کردی
که سحر خروس بخونه وسطِ جنگل سبز
پایه میخوای پاشو بیا
توو شومینه پُر هیزم و آلاچیق که بالا شیم
بخندیم تا خودِ صبح و از اون بچه باحالا شیم

پایه میخوای پاشو بیا

بیا
بازم اون روزا رو بیار
تنگه دلم آخه زیاد
بیا
بزنیم توو دل جنگل
من بمیرم واسه خندت
بی تو این آدما کَندن از من
بیا
بازم اون روزا رو بیار
تنگه دلم آخه زیاد
بیا
بزنیم تو دل جنگل
من بمیرم واسه خندت
بی تو این آدما کَندن از من

بیا
بازم اون روزا رو بیار
تنگه دلم آخه زیاد
بیا
بزنیم توو دل جنگل
من بمیرم واسه خندت
بی تو این آدما کَندن از من

من لقمه میکنم خاطراتو
با بغضِ توو گلوم هضم نمیشه
از کوچه ی تنگِ دلم
جز تو کسی رد نمیشه
بیا بازم مثلِ سابق
بشینیم تا کَله ی صبح
من و آهنگِ قدیمی
کنارِ خنده ی تو
بیا
بازم اون روزا رو بیار
تنگه دلم آخه زیاد
بیا
بزنیم تو دل جنگل
من بمیرم واسه خندت
بی تو این آدما کَندن از من
بیا
بازم اون روزا رو بیار
تنگه دلم آخه زیاد
بیا
بزنیم تو دل جنگل
من بمیرم واسه خندت
بی تو این آدما کَندن از من

آی صنم جان
آفتاب به سرِ چنار ناربندونه
عاشق به میان کوچه سرگردونه
گویند همه که عاشقی ، آسونه
این عاشقیه که دردِ بی درمونه