برخیز که غیر از تو مرا دادرسی نیست
گویی همه خوابند ، کسی را به کسی نیست

آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک
جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست

این قافله از قافله سالار خراب است
اینجا خبر از پیش‌رو و باز پسی نیست

تا آینه رفتم که بگیرم خبر از خویش
دیدم که در آن آینه هم جز تو کسی نیست

من در پی خویشم، به تو بر می‌خورم اما
آن‌سان شده‌ام گم که به من دسترسی نیست

آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است
حیثیت این باغ منم، خار و خسی نیست

امروز که محتاج توام، جای تو خالی است
فردا که می‌آیی به سراغم نفسی نیست

در عشق خوشا مرگ که این بودن ناب است
وقتی همه‌ی بودن ما جز هوسی نیست

بیا بازم
بزار رنگی
بشه دنیام
کنارت
هنوزم من، دلم گیره, چشام خیره، به راهت

بیا تا دل نمرده باز، بازم یاد بده هر بار
بیا تا دلخوشیم بازم , کنار تو بشه آواز
بیا بی تو، من از این زندگی سیرم
نمیدونی دارم این گوشه میمیرم
بیا یادم بده پرواز و با دستات
دلم با رفتنت دنیاشو از دست داد

بیا بازم
بزار با هم
بمونیم ما
همیشه
دلم پیش تو بد گیره، میگه بی تو نمیشه

بیا تا دل نمرده باز، بازم یادم بده پرواز
بیا تا دلخوشیم بازم, کنار تو بشه آغاز

بیا بی تو من از زندگی سیرم
نمیدونی دارم این گوشه میمیرم

بیا یادم بده پرواز و با دستات
دلم با رفتنت دنیاشو از دست داد

 

تو با قلب ویرانه ی من چه کردی
ببین عشق دیوانه ی من چه کردی

در ابریشم عادت آسوده بودم
تو با بالِ پروانه ی من چه کردی

ننوشیده از جام چشم تو مستم
خمار است میخانه ی من، چه کردی؟

مگر لایق تکیه دادن نبودم
تو با حسرتِ شانه ی من چه کردی؟

مرا خسته کردی و خود خسته رفتی
سفر کرده با خانه ی من چه کردی؟

جهان من از گریه است خیسِ باران
تو با سَقف کاشانه ی من چه کردی؟

 

مُو غَریوِ ای وُلاتُم که نَدارُم رَه به جایی
هر چِه اَمداد ایزنُم نیرَسِه به جایی

آسِمون اَور گِرِه دُنیانِ کِرد تَنگ
چُونُو که هیچ کی نِ هیچ نیکُنِه بَنگ

آسمون اَور گِره دُنیانِ کِرد سَرد
مو چِطور دل خوش کُنُم لا ای همه بَرد

روزگار وا گِلِ سُور ایا نِهامون
هُمدورُنگِ لیشِهِ بِوَنِه به جامون

روزگار چه زُم ایخو که خوم نَدونُم
بَفتیِه با تالِ غَم تَمدارِ جونم

روزگار چه زُم ایخو مَر خُوم نَدونُم
ایزنی کَر کیتِ غَم به اُستُخونُم

اِی دِل اِی باور مَکُن دنیا خَش اُو بُو
چالِ سَردِ ایلمون پُر زِ تَش اُو بُو

دادُم اِی بیدادُم اِی دیدی چه کِردُم
گِمونِ روزِ چینوُ به خُوم نَکردُم

دادُم اِی بیدادُم اِی مَندُم خُومِ تَک
مَر قیامت بِنِشونِمون کِلِ یَک

ترجمه فارسی :
من غریب این دیارم، که ندارم راه به جایی
هر چی هم داد می زنم، نمی رسه به جایی

آسمون ابر می گیره دنیا رو کرد تنگ
چنون که هیچکس رو هیچکس صدا نمی کنه

آسمون ابر می گیره دنیا رو کرد سرد
من چطور دل خوش کنم بین این همه سنگ

روزگار چی ازم میخوای که خودم نمی دونم
بافته ای با نخ غم، تار و پود جونم رو

روزگار چی ازم میخوای مگه خودم نمی دونم
می زنی کرکیت (وسیله ای برای ضربه زدن موقع بافت قالی) غم به استخوانم

روزگار با گل سرخ میاد جلومون
همصحبت بدیه، بویی میذاره به جامون

ای دل باور نکن دنیا خوش باشه
چاله ی سرد ایل ما پر از آتیش باشه

دادم ای بیدادم ای، دیدی چیکار کردم
فکر چنین روزی رو به خودم نکردم

دادم ای بیدادم ای، موندم خودم تنها
مگه قیامت بنشوندمون کنار هم