من به دنیا بموم هه رشت درون بزرگه بستم

گیله دریا میانو کوه درون بزرگه بستم

من نیم دور از شما شیمی مرا من آشنا

افتخار من انه گیلان امرا آشنا

میرزا کوچکخانم می بزرگهو تاج سر

پرفسررضا هم می گیلانه امرا یاوره

کم نریم بزرگ امان گیلانه افتخار کونیم

پرفسر سمیعیا شیون افتخار کونیم

من نگم گیلان ایسه دور از امی خاک وطن

هم وطن زاده ا بزرگه ایرانیم امان

گیله مردم می زبان گیلکیه فرق نکونه می گیله جان

انزلی شین ببم یا زاده کوه لاهیجان

آستانه؛صومه سرا؛فومنو تالش یا کی رشت

فرق نره هر جا بشم گم گیله پر مرا بکاشت

می گیلان؛ دریا میان ماهی داره چی پیلگی

دشتو صحرا میانم چی چینیو حاجی حاجی

می گیلانه ره بیمیرم که هم کوه داره هم دریا

هر چی آفرینشه خدا بنا امی سره راه

از امی غذا نگو که اشتهای وا کونه

فسنجان ترشه تره باقالی قاتق با مرغانه

گیلانه کوران همه قشنگیدی بلایدی

همه تن سفید رو سرخ گولی طلایدی

گیله مردان همه تن خاکیو با مرامیدی

همه تن عاشق گیلان همه با صفاییدی

از طبیعت د نگو ؛گیلان بهشته

هن ببوسته که امیر گیلانه ره شعر بینیویشته…

خوشا دردی که درمانش تو باشی    خوشا راهی که پایانش تو باشی
خوشا راهی که پایانش تو باشی

خوشا چشمی که رخسار تو بیند        خوشا ملکی که سلطانش تو باشی
خوشا ملکی که سلطانش تو باشی

دل قلندر است                                                     قلندر است مولا جان

دست حیدر است                                                  حیدر است مولا جان

دل قلندر است                                                       قلندر است مولا جان

دست حیدر است                                                   حیدر است مولا جان

سرم چون گوی در میدان بگردد                         دلم از عهد و از پیمان نگردد

اگر دوران زنامردان باشد                                   نشینم تا که این دوران بگردد
نشینم تا که این دوران بگردد

دل قلندر است                                                   قلندر است مولا جان

دست حیدر است                                                 حیدر است مولا جان

دل قلندر است                                                    قلندر است مولا جان

دست حیدر است                                                 حیدر است مولا جان

مولا جان                                                                           مولا جان

به قبرستان گذر کردم صباحی                                   شنیدم ناله و افخان و آهی

شنیدم کله ای با خاک می گفت                                که این دنیا نمی ارزد به کاهی
که این دنیا نمی ارزد به کاهی

دل قلندر است                                                        قلندر است مولا جان

دست حیدر است                                                    حیدر است مولا جان

دل قلندر است                                                        قلندر است مولا جان

دست حیدر است                                                    حیدر است مولا جان

پیش از اینها فکر میکردم خدا

خانه ای دارد کنار ابر ها

مثل قصر پادشاه قصه ها

خشتی از الماس خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور

بر سر تختی نشسته با غرور

ماه برق کوچکی از از تاج او

هر ستاره پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او آسمان

نقش  روی دامن او  کهکشان

رعد و برق شب طنین خنده اش

سیل و طوفان نعره ی توفنده اش

دکمه ی پیراهن او آفتاب

برق تیر و خنجر او ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست

هیچ کس را در حضورش راه نیست

پیش از اینها خاطرم دلگیر  بود

از خدا  در ذهنم این تصویربود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین

خانه اش در آسمان دور از زمین

بود ،اما میان ما نبود

مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت

مهربانی هیچ معنایی نداشت

… هر چه میپرسیدم از خود از خدا

از زمین از اسمان از ابر ها

زود  می گفتند این کار خداست

پرس و جو از کار او کاری خطاست

هر چه می پرسی جوابش آتش است

آب اگر خوردی جوابش آتش است

تا ببندی چشم کورت می کند

تا شدی نزدیک دورت میکند

کج گشودی دست ،سنگت می کند

کج نهادی پا ی  لنگت می کند

تا خطا کردی عذابت می دهد

در میان آتش آبت می کند

با همین قصه دلم مشغول بود

خوابهایم خواب  دیو و غول  بود

خواب می دیدم که غرق آتشم

در دهان شعله های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین

بر سرم باران گرز آتشین

محو می شد نعره هایم بی صدا

در طنین خنده ی خشم خدا …

نیت من در نماز ودر دعا

ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه می کردم همه از ترس بود

مثل از بر کردن یک درس بود ..

مثل تمرین  حساب و هندسه

مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ مثل خنده ای بی حوصله

سخت مثل حل صد ها مسئله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود

مثل صرف فعل ماضی سخت بود

تا که یک شب دست در دست پدر

راه افتادیم به قصد یک سفر

در میان راه در یک روستا

خانه ای دیدیم خوب و آشنا

زود  پرسیدم پدر اینجا کجاست

گفت اینجا خانه ی خوب خداست

گفت اینجا می شود یک لحظه ماند

گوشه ای ختوت نمازی ساده خواند

با وضویی دست ورویی تازه کرد

گفتمش پس آن خدای خشمگین

خانه اش اینجاست ؟اینجا در زمین؟

گفت :آری خانه ی او بی ریاست

فرشهایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی کینه است

مثل نوری در دل آیینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی

نام  او نور و نشانش روشنی

خشم نامی از نشانی های اوست

حالتی از مهربانی های اوست

قهر او از آشتی شیرینتر است

مثل قهر مهربان مادر است

دوستی را دوست معنی می دهد

قهر هم با دوست معنی می دهد

هیچ کس با دشمن خود قهر نیست

قهری او هم نشان دوستی ست

تازه فهمیدم خدایم این خداست

این خدای مهربان و آشناست

دوستی از من به من نزدیکتر

از رگ گردن به من نزدیکتر

آن خدای پیش از این را باد برد

نام او راهم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود

چون حبابی نقش روی آب بود

می توانم بعد از این با این خدا

دوست باشم دوست ،پاک و بی ریا

می توان با این خدا پرواز کرد

سفره ی دل را برایش باز کرد

می توان در بارهی گل حرف زد

صاف و ساده مثل بلبل حرف زد

چکه چکه  مثل باران  راز گفت

با دو قطره صد هزاران  راز گفت

می توان  با او صمیمی حرف زد

مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند

با الفبای سکوت آواز خواند

می توان مثل علف ها حرف زد

با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان در باره ی هر چیز گفت

می توان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا

تازه فهمیدم خدایم این خداست

این خدای مهربان و آشناست

دوستی از من به من نزدیک تر

از رگ گردن به من نزدیک تر

قیصر امین پور

نمیدونم چمه!!
فقط میدونم حالم خوب نیست!!
حالم خرابه!!
خرابم!!
انگار یه بغض نشکسته
داره قلبمو پاره پاره میکنه!!
انگار غریب افتادم تو این دنیا!
انگار هیچکس جز تو
جز من…
انگار…
ای بابا بگذریم..
اینکه دوستت دارم کافیه..
آره..
.
.
.
همینکه دوستت دارم کافیه..

یه کاری کردی با قلبم که بدونت حتی مردن
سخته حتی بی تو خوبم لذت از زندگی بردن

یه کاری کردی که از یاد نمیری حتی یه لحظه
درد عشقت کرده پیرم اما باورکن می ارزه

دیدن تو گرچه از دور واسه من یه جور امیده
یه چیزی مثل یه جادو که بهم رهایی می ده

این مهمه که می دونم واسه من چقدر عزیزی
من که جام عشق دادم، چه بنوشی چه بریزی

پیشکشت همه نفسهام! نازنین خوب همیشه!
نیمی از تنم شدی تو  که از من جدا نمی شه!

منو تو آغوشت بگیر خدا میخوام بخوابم
آخه تو تنها کسی بودی که دادی جوابم

منو تو آغوشت بگیر میخوام برات بخونم
روی زمین چقدر بده میخوام پیشت بمونم

کی گفته باید بشکنم تا دستمو بگیری
خسته شدم از عمری غربتو غمو اسیری

کی گفته باید گریه ی شبامو در بیاری
تا لحظه ای وقت شریفتو واسم بذاری

توی آغوش تو آرامش محضه
منو با خودت ببر حتی یه لحظه

بغلم کن منو بردار ببرم  دور
ببرم از این زمین سرد و ناجور

وقتی باید واسه رها شدن یه بی فروغ بود
واسه آرامش نسبی کلی حرفهای دروغ بود

توی دنیا  هر چیزی قیمتی داره حتی وجدان
اینا روهیچ جا ندیدم نه تو انجیل نه تو قرآن

وقتی دنیا همه حرف پوچ و مفته
صدای هق هقتو پس کی شنفته

تو که میگی پیشمی تا لحظه ی مرگ
اینکه میگن میشکنی رنجم میدی بگو کی گفته

توی آغوش تو دیگه تنها نیستم
هر نفس اسیر دست غمها نیستم

دیگه عاشقانه تر از عاشقانم
واسه موندن دیگه با بها، بهانست

توی آغوش تو از درد خبری نیست
از دروغ و حرفای زرد اثری نیست

نمی بینی کسی از هراس نونش
جلو حرف نا ثواب بنده زبونش

توی آغوش تو آرامش محضه
منو با خودت ببر حتی یه لحظه

بغلم کن منو بردار ببر ام  دور
ببرم از این زمین سرد و ناجور

توی آغوش تو آرامش محضه
منو با خودت ببر حتی یه لحظه

بغلم کن منو بردار ببر ام  دور
ببرم از این زمین سرد و ناجور