مُو غَریوِ ای وُلاتُم که نَدارُم رَه به جایی
هر چِه اَمداد ایزنُم نیرَسِه به جایی

آسِمون اَور گِرِه دُنیانِ کِرد تَنگ
چُونُو که هیچ کی نِ هیچ نیکُنِه بَنگ

آسمون اَور گِره دُنیانِ کِرد سَرد
مو چِطور دل خوش کُنُم لا ای همه بَرد

روزگار وا گِلِ سُور ایا نِهامون
هُمدورُنگِ لیشِهِ بِوَنِه به جامون

روزگار چه زُم ایخو که خوم نَدونُم
بَفتیِه با تالِ غَم تَمدارِ جونم

روزگار چه زُم ایخو مَر خُوم نَدونُم
ایزنی کَر کیتِ غَم به اُستُخونُم

اِی دِل اِی باور مَکُن دنیا خَش اُو بُو
چالِ سَردِ ایلمون پُر زِ تَش اُو بُو

دادُم اِی بیدادُم اِی دیدی چه کِردُم
گِمونِ روزِ چینوُ به خُوم نَکردُم

دادُم اِی بیدادُم اِی مَندُم خُومِ تَک
مَر قیامت بِنِشونِمون کِلِ یَک

ترجمه فارسی :
من غریب این دیارم، که ندارم راه به جایی
هر چی هم داد می زنم، نمی رسه به جایی

آسمون ابر می گیره دنیا رو کرد تنگ
چنون که هیچکس رو هیچکس صدا نمی کنه

آسمون ابر می گیره دنیا رو کرد سرد
من چطور دل خوش کنم بین این همه سنگ

روزگار چی ازم میخوای که خودم نمی دونم
بافته ای با نخ غم، تار و پود جونم رو

روزگار چی ازم میخوای مگه خودم نمی دونم
می زنی کرکیت (وسیله ای برای ضربه زدن موقع بافت قالی) غم به استخوانم

روزگار با گل سرخ میاد جلومون
همصحبت بدیه، بویی میذاره به جامون

ای دل باور نکن دنیا خوش باشه
چاله ی سرد ایل ما پر از آتیش باشه

دادم ای بیدادم ای، دیدی چیکار کردم
فکر چنین روزی رو به خودم نکردم

دادم ای بیدادم ای، موندم خودم تنها
مگه قیامت بنشوندمون کنار هم