دلم خونه از این تقدیر شوم، دنیا باهام بد کرده هر بار
غمم یه بغض دامن گیره که، زده فریادمو سد کرده هر بار
به چی دل خوش کنی، وقتی که درد، مثل یه سایه هر روز و هرشب همراهته
به کی تکیه کنی، وقتی که درد زخم رفیقا رو شونه هاته

به عمق درد من دقت کنی تنهاتر از قبلم عمیقا
دیگه کسی دلواپسم نیست
سفر درد منه دور از تو و تنهایی مطلق
چرا باید برم، کمرنگ شم، ای زندگی یعنی بسم نیست
به چی دل خوش کنی، وقتی که درد مثل یه سایه هر روز و هرشب همراهته
به کی تکیه کنی، وقتی که درد زخم رفیقا رو شونه هاته