امروز میخوام بخشی از خاطرات روز آخره حضور یه عزیزو براتون بگم
جریان از این قرار بود که صبح زود ساعت 7 وقتی من دم در شرکت بودم
دیدم موبایلم زنگ میزنه و این خوشگله میگه من تهرانم
هیچی کلا حواسم پرت شد
تا ظهر هم میگفت الان میام نیم ساعت دیگه میام
تازه سفارشاتی داشت که براش نگرفتم
چیزایی هم قرار بود براش بگیرم که نشد
من رفتم سر کلاس که زنگ زد
گفتم کجایی گفت مترو آدرس خواست دادم
اما اولشو به جای اینکه بگم بیا سمت بالا نگفتم و رفت سمت چپ
که حاصلش نیم ساعت چرخیدن بود
وقتی اومد راهش ندادن توووووو
بعد رفت پشت میز من لالا کرد حسابی تا من از کلاس بیام
ماشینو که برداشتیم
یکم چرخ زدیم تا تصمیم گرفتیم چکار کنیم
آریاشهر ، شهرک اکباتان ، ستاری ، فردوس ، کاشانی و …
تا رسیدیم فلکه اول آریاشهر
هم فال داشتیم هم تماشا اما آخراش منو جای کباب میدید
که رفتیم شام بخوریم
اومدیم غذا سفارش بدیم بهم گفت حسم عوض شده میخوام گازت بگیرم!!!!
جدیا!!!!
و واقعا به سمتم هم حمله ای جانانه انجام داد
گارسون که اومد گفت ایشون پیتزا میخورن من هم ایشونو
دیگه کاملا مشخص شد که یه مشکلی بوجود اومده
به کمک و راهنمایی یکی از دوستان جستم
اما چشتون روز بد نبینه این بخشش خیلی ترسناک بود
چه جلافتا هم شده بود ورد زبونمون
قرار بعدیمون شهرک اکباتان بود
که به خرید
دیدار یکی از دوستان
قابل توجه بعضیها
بستنی خوری اونم از نوع مخصوصش
بعد چک و چونه فرودگاه امام
اتوبان آزادگان و خلبج فارس هم که حسابی شلووووووغ
پر از کامیون با رانندگی وحشتناک
تا رسیدیم فرودگاه
خداحافظی و رفتن یه عزیز
اما حین این خداحافظی
یکی ابراز وجود کرد و درخواست پناهندگی داد
یکی که یک هفته قبلش توسط یک سرکار خانم مورد حمله قرار گرفته بود
و دست و پاشو کلا از دست داده بووود
البته طی چندین مرحله عمل های پیشرفته
زیر نظر متخصصین متفاوت دست و پاش و درست کرده بودیم
اما هنوز احساس خطر میکرد و تصمیم به فرار گرفته بود
که با یک عملیات حساب شده و یک جاسازیه حرفه ای آماده خروج از مرز شد
قرار بر این شد که در فرودگاه فرانکفورت درخواست پناهندگی بدهد و یک عکس برای
من بفرستد
این 72 ساعت گذشته با دلشوره و نگرانی بسیار گذشت تا اینکه خبر خروج موفقیت آمیز
و پذیرش پناهندگی و رسیدن به سلامتش به مقصد به دستم رسید
قرار بود از آلمان عکسشو برام بفرسته که نفرستاد
اما به محض دریافت عکس در سایتم قرار میگیرد
آن شب هم با غمی بسیار رفیقمو و پناهندمو بدرقه کردم
یه نیم ساعتی هم در عوارضی منتظر شدم شاید برگردندونشون که خبر رسید رفتن
من هم با دلی آکنده از غم و قصه رفتم خونمون ، خونشون ، خونتون
نمیدونم یه جایی رفتم
…….
این داستان ادامه دارد
مهیار جان سلام
باز هم ممنون که مطالب ناقابل منو میخونی
تو فیس بوک هم هستم
http://www.facebook.com/masiha1
یا اینکه مسیح یا مسیحا رو جستجو کنی
باز هم ممنون
بهم سر بزن
مسیحای عزیز
مرسی از توجهت به نظر بنده
من وبلاگم رو مدتهاست دیگه آپ نمی کنم به همین خاطر آدرسشو ننوشتم
اگه فیس بوک هستی لینکتو بده که در تماس باشیم
من هر روز وبلاگ زیبای شما رو از طریق فید چک می کنم
و همیشه استفاده می کنم از مطالب جالبت
خسته نباشی
و همیشه موفق باشی
مهیار جان سلام
این خاطره مربوط به یکی از دوستان نزدیکمه که شب آخره حضورشو تو ایران با هم بودیم
سرکار خانم پریا صاحب امتیاز ؛ مدیر مسئول , و مالک وبلاگ پپری هستن
که لطف زیادی به بنده دارن
باز هم در این مورد خواهم گفت
مهیار آدرس وبلاگتو نداشتم که اونجا هم از حضورت و لطفت به وبلاگم تشکر کنم
و مطالب زیباتو هم بخونم
همینجا می گم متشکرم
عجب
مسیحا داداش خاطره ی خیلی گنگی بود
یا من در جریان گذشته ها نبودم
نمیدونم
من که وبلاگتو همشه دنبال می کنم از طریق فید
ولی نفهمیدم
اونی که تو نوشته ات ازش گفتی اسمش پریا بود؟ نظرات رو هم که خوندم خیلی چیزی دستگیرم نشد
بهرحال زیبا نوشته بودی