قصه ی عشقی که میگم،عشق لیلای مجنونه
با یه روایت دیگه، لیلی جای مجنونه

مجنون سر عقل اومده،شده آقای این خونه
تعصب و یه دندگیش، کرده لیلی رو دیوونه

اما لیلی بی مجنونش، دق میکنه می میره
با یه اخم کوچیک اون، دلش ماتم میگیره

میگه باید بسازه و، این مثله یه دستوره
همین یه راه مونده واسش، چون عاشقه مجبوره

زوره،عشقه تو زوره، احساس همیشه کوره
هر جا خودخواهی باشه، انصاف از اونجا دوره!

عاقبت لیلیه ما، مثه گلهای گلخونه
تو قاب سرد و شیشه ای، پژمرده و دلخونه

حکایت عشق اونا، مثه برف زمستونه
اومدنش خیلی قشنگ، آب کردنش آسونه

قلب تو خالی از عشقو، بی نوره سوتو کوره
عاشق کشی مرامته، نگات سرده و مغروره

عشقو ببین توی نگاش، از کینه ی تو دوره
یه کاری کن توهم براش چرا عاشقیتم زوره؟

زوره،عشقه تو زوره، احساس همیشه کوره
هر جا خودخواهی باشه، انصاف از اونجا دوره!