جا گذاشتن گوشیه تو توی خونه، شماره جدیدت رو ندادن به ماها توسط احسان و گرو کشی کردنش اول صبحی، منتظر احسان موندن حدود یکساعت تو خیابون، آشنا شدن با نفیسه معمار، صاحب رستورانه که از دست ماها شاکی شد و درو محکم بست، انتخاب غذاهامون و دنبال اکبر گشتن، نیمکت توی پارک که دقیقا زیر ایوانی بود که ماها توش نشسته بودیم، دستشویی رفتن ما خانم ها و شاکی شدن اون آقاهه، عکس دست جمعی انداختنمون، فراری دادن اون دختر و پسره که اومده بودن تو ایوانی که ما هم نشسته بودیم، خنده های تو که دلیل بیشتری بود که بخندم، خوردن های علیرضا، پیاده شدن احسان و رفتن دم ماشین علیرضا پشت چراغ قرمز، آهنگ بنیامین و هنگامه گوش دادن تو ماشین تو، تو آزادی نفیسه و آرام رو دوباره دیدن و خیلی چیزای دیگه برام زنده شد.
هنوزم که هنوزه، وقتی اون عکس رو میبینم کلی انرژی از توش میزنه بیرون و همه اون اتفاق ها و ماجراهارو میتونم به خوبی ببینم و بشنوم. عکسش تو گوشیمه. جز عکس هایی هست که هیچموقع پاکش نمیشه از تو گوشیم.
ممنون که با این پستت همه اون خاطره هارو دوباره برامون زنده کردی.
ممنون که لینکامون رو هم گذاشتی.
—
مسیحا:
ممنون از همه شما که اون روز رو برای من یک روز خیلی خاص کردین
اون روزها اصلا روزهای خوبی برای من نبود
خدارو شکر 80 تموم شد و 90 با خوبی شروع شده