مگه خودت نگفته بودی “نمی تونستی صدا کنی؟” خب شب سوم اونم صدا میکرد دیگه

دیوونه دیدن طلوع و غروب خورشیدم تو لب ساحل و رو دریا.

زمان مردن نه دست منه نه دست تو.
از کجا معلوم که وقتی برای یکی مهم نیستی، برای یکی دیگه همه دنیاشی؟

باید اون بیمارستان رو میرفتی و تصمیم میگرفتی که یهو بری شمال و دقیقا هم تو همون ویلاهه. اولش برای کمک به اون سگه. بعد باید گیر کنه توو شنا و مجبور بشه که بمونه یه شب دیگه هم.
بعد خودش رو میبینه که مرده. اما دوباره برمیگرده به پایین. توسط همون سگه.
همه اینا بنظر من زنجیره ای از اتفاقاتن که خدا برامون پیش میاره تا به اونی که می خواد برسیم.
دقیقا مثه این بازی های مارپله که باید هزارتا پله رو بالا و پایین بری تا آخر سر برسی به خونه اصلیه. چه کیفی هم داره وقتی میرسی به اونجا بعد از این همه پایین افتادنا و بالا رفتنا.
حالا فک کن اگر تو شنا گیر نمیکرد و همون شب برمیگشت تهران! چی میشد؟ چیا پیش می اومد؟